SUMIK KARŁOWATY
Północno amerykański gatunek na skutek nie przemyślanych prób aklimatyzacji podjętych z nadzieją na gospodarczy sukces, a także w celach wędkarskich pojawił się w wodach Europy pod koniec XIX w. Bardzo szybko rozmnożył się w Łabie i Dunaju oraz innych wodach środkowej Europy. W Paryżu nie świadomi akwaryści wpuścili go do Sekwany, skąd przeniknął do innych wód Francji. W swojej naturalnej ojczyźnie – Ameryce dorasta do 2 kg, w Europie karłowacieje i osiąga dużo mniejsze rozmiary. Sumik karłowaty jest żywą przestrogą dla ichtiologów przed próbami kolejnych aklimatyzacji ryb pochodzących z innych kontynentów. Stał się eksperymentalnym niewypałem, pomyłką i błędem stwarzając dzięki swej żarłoczności silną konkurencję pokarmową dla naszych rodzimych ryb. Ta sympatyczna rybka, ma więc w Europie wydany na siebie wyrok śmierci. Żadnemu z wędkarzy nie wolno wypuścić jej na wolność – sumika karłowatego należy po złowieniu natychmiast uśmiercić.
Nazwa łacińska: Ictalurus nebulosus
Lub: Ameiurus nebulosus
Domena - eukarionty
Królestwo - zwierzęta
Typ - strunowce
Podtyp - kręgowce
Gromada - promieniopłetwe
Rząd - sumokształtne
Rodzina - sumikowate
Rodzaj - Ameiurus
Gatunek - sumik karłowaty
Mimo wyraźnych podobieństw do suma europejskiego ( silurus glanis ) sumik karłowaty, zwany też amerykańskim ( Amiurus nebulosus ), wcale nie jest bliskim krewnym europejskiego olbrzyma. Sumik karłowaty nie należy do rodziny sumowatych, lecz sumikowatych. Można więc śmiało powiedzieć, że jest spokrewniony z sumem europejskim jak siódma woda po kisielu. Jego nieokiełznany rozród w wodach Europy ( w Polsce głównie ziemi szczecińskiej ), karłowatość, konkurencyjność pokarmowa i szkodnictwo – wyżera ikrę innych ryb, sprawiły, że stał się koszmarem, tych którzy go sprowadzili oraz ich potomków.
W Polsce oprócz ziemi szczecińskiej sumik karłowaty najliczniej występuje w rzekach Podlasia, w Wieprzu, Krznej i dorzeczu Warty.
Poza szkodami, które import sumika karłowatego spowodował w wodach Europy, sama ryba z uwagi na swoje fizyczne podobieństwo do naszego suma europejskiego dała pretekst nieuczciwym wędkarzom do zabierania z wody małych osobników tego ostatniego. Pewna grupa ludzi, którzy z nami wędkarzami mają tyle samo wspólnego co sumik karłowaty z sumem europejskim pod płaszczykiem niby to pomyłki uśmierciła wiele narybku suma europejskiego. Te wędkarskie karły zasługują na potępienie i pozbawienie uprawnień do wędkowania, co być może w przyszłości ich spotka, dzięki nowym przepisom prawnym. Szkoda jaką wyrządzili sumowi niestety nie zostanie już nigdy naprawiona.
Kończąc już ten wątek przyznać należy sumikowi karłowatemu ( amerykańskiemu ), że jest rybą niezwykle urokliwą i ciekawą. Nocą stada tych ryb można zauważyć niekiedy w pobliżu brzegów rzek, gdzie wykonują bardzo ciekawy taniec. Tworząc koło kręcą się w nim niby w spirali, co trzeba przyznać jest bardzo miłym widokiem dla obserwatora.
Sumika karłowatego należy jednak nauczyć się odróżniać od suma europejskiego. Zadanie to jest proste mimo pozornych na pierwszy rzut oka podobieństw obu gatunków.
Sumik karłowaty ma osiem wąsów ( przyp. Sum europejski - sześć ). Ciało tego małego intruza jest bezłuskie, walcowate z dużą spłaszczoną głową zakończoną poziomu ułożoną paszczą. Płetwa grzbietowa sumika karłowatego jest duża, ząbkowana z twardym promieniem, ostra i kalecząca dłonie ( skaleczenie goi się długo na skutek jadu jaki wytwarzany jest przez gruczoły jadowa zlokalizowane u sumika karłowatego u nasady płetwy grzbietowej i płetw piersiowych. Co ciekawe u sumika karłowatego występuje coś w rodzaju płetwy tłuszczowej znanej nam jako charakterystycznej dla budowy ryb „szlachetnych”. Grzbiet sumika karłowatego jest brązowo zielony lub ciemnoszary, boki jaśniejsze ze złotym połyskiem, czasem występuje nakrapianie. Brzuch szarawo biały.
Sumik karłowaty zaliczany jest do drapieżników słodkowodnych. Występuje w wodach wolno płynących lub stojących. Przebywa z reguły nad miękkim dnem. Jest odporny na niski poziom tlenu w wodzie, jej duże nasycenie dwutlenkiem węgla lub innymi zanieczyszczeniami.
Odżywia się mięczakami, owadami, pijawkami, planktonem, ikrą i małymi rybami.
Dojrzałość płciowa osiąga w wieku 2 lub 3 lat. Tarło odbywa w maju i czerwcu. W czasie tarła brzuch zmienia kolor z szarawo białego na żółtawy lub blado pomarańczowy. W czasie tarła samica buduje gniazdo w płytkiej wodzie wśród roślin na dnie piaszczystym. Składa ona od 2000 do 3000 jaj. Samiec pilnuje ikry i narybku.
Jest mało atrakcyjny wędkarsko. Zazwyczaj głęboko połyka haczyk, przez co trudno jest go odpiąć, w czym przeszkadzają dodatkowo ostre promienie płetw.
