PISKORZ

Obszar występowania piskorza rozpościera się w Europie od północno-zachodniej Francji aż po Wołgę. Na północy kontynentu sięga do rzeki Newy, a na południu do Alp. Nie występuje na Wyspach Brytyjskich w Skandynawii oraz na Krymie.
 

Spotykany jest w słabo natlenionych wodach. Jego siedliskiem są więc wszelakie zbiorniki wodne o mulistym dnie, ze stojącą lub wolno płynącą wodą. Zamieszkuje torfowiska, rowy melioracyjne, kanały, odnogi rzek, starorzecza, stawy i małe jeziorka.



Ścisła ochrona gatunkowa!!!

Nazwa łacińska: Misgurnus fossilis

Domena - eukarionty

Królestwo - zwierzęta

Typ - strunowce

Podtyp - kręgowce

Gromada - promieniopłetwe

Rząd - karpiokształtne

Rodzina - piskorzowate

Rodzaj - Misgurnus

Gatunek – piskorz



Inne nazwy piskorza: węgor, piskor, jun, wiun.

Jest typową rybą denną. Dzień spędza w ukryciu, dopiero w nocy staje się aktywny. Przebywając przeważnie w nisko natlenionej wodzie piskorz posiada umiejętność „oddychania” powietrzem atmosferycznym. W razie gdy w wodzie występuje silny niedobór tlenowy piskorz podpływając pod powierzchnie wody połyka powietrze. Powietrze to przechodzi przez jego przewód pokarmowy. Jelito piskorza jest silnie unaczynione, a jego śluzówka bardzo cienka. Taka budowa jelita spełnia rolę płuc absorbując tlen i wydalając dwutlenek węgla. Braki tlenowe w wodzie pojawiają się zawsze gdy w atmosferze spada ciśnienie. Właśnie w tym czasie piskorze najczęściej podpływają pod powierzchnię wody i łapią powietrze. Takie zachowanie piskorzy sprawiło, iż ludzie nazwali je rybami – barometrami.
 

Piskorz ma ciało prawie okrągłe – walcowate, jedynie w tylnej części lekko bocznie ścieśnione. Skórę piskorza pokrywa gęsty śluz. Łuski pokrywające skórę są drobne. Grzbiet i głowa mają kolor ciemnobrązowy lub brązowo czarny, boki są jaśniejsze żółte, lub pomarańczowo czerwone z biegnącą przez całą długość ciała od oczu, aż do nasady płetwy ogonowej czarno brązową wstęgą. Brzuch tej ryby jest jasny, pokryty ciemnymi plamkami. Linia boczna, niepełna. Otwór gębowy piskorza jest niewielki, wyraźnie dolny. Wyposażony jest on aż w dziesięć wąsików z czego cztery wyrastają z górnej szczęki, dwa z kącików ust, a cztery na z dolnej szczęki. Charakterystyczny dla piskorza jest też przedni rurkowaty otwór nosowy. Płetwa ogonowa jest u piskorza zaokrąglona, nie ma ona wcięcia. U samców płetwy piersiowe są nieco dłuższe niż u samic. Płetwy mają kolor żółto brązowy i pokryte są ciemnymi plamkami. Piskorz dorasta przeważnie do 20 – 25 cm, rzadziej do 30 cm.
 

Żywi się bezkręgowcami, głównie larwami owadów, mięczaków i robaków. Wyjęty z wody wydaje charakterystyczny gwizd, powstający podczas wypuszczania powietrza.
 

Trze się gromadnie od kwietnia do czerwca na płyciznach i rozlewiskach. Samica składa 5000-30000 ziaren ikry, które są przyklejone do roślin wodnych. Okres inkubacji jaj wynosi od 9 do 10 dni. Larwy zaraz po wykluciu zaopatrzone są w dodatkowe nitkowate skrzela zewnętrzne znajdujące się na głowie. Skrzela te zanikają po kilku dniach, kiedy narybek rozpoczyna samodzielne żerowanie.
 

W Polsce objęty ścisłą ochroną gatunkową.