UKLEJA

UKLEJA (Alburnus alburnus)
 

Jest małą rybą i zalicza się do ryb z rodziny karpiowatych.
Wyróżnić należy trzy podgatunki tej ryby i są to:
 

- Alburnus alburnus alburnus – podgatunek nominatywny
- Alburnus alburnus macedonicus – dorzecze rzeki Wardar
- Alburnus alburnus strumicae – dorzecza rzek Struma i Mesta w Bułgarii.
 

Ryba ta żyje stadnie zamieszkując wody Europejskie, poczynając od Pirenejów i Alp aż po Ural. Zamieszkuje w wodach stojących lub wolno płynących. W Polsce można ją spotkać prawie we wszystkich większych rzekach, zbiornikach zaporowych, jak i w jeziorach. Ulubionym środowiskiem za dnia są wody powierzchniowe, gdzie pod samym lustrem wody, w ogromnych ławicach żeruje, wygrzewając się w słońcu. W nocy natomiast przebywa również w dużych ławicach, jednak wybiera głębsze partie wody.

Pożywienie uklei stanowi zooplankton oraz drobne owady i ich larwy.
 

Jak już wspomniałem jest to jak na nasze wody, stosunkowo mała rybka. Osiąga zaledwie długość od 10 do 20 cm i największe potrafią osiągnąć masę zbliżoną do 40 g. Jednak mimo swojego mizernego wymiary jest gatunkiem niezmiernie potrzebnym i w całym ekosystemie. To właśnie dzięki uklei może się rozwijać wiele gatunków ryb drapieżnych, ponieważ duże ławice stanowią ich naturalny pokarm. Dawniej w dużych ilościach była również poławiana w celach gospodarczych. Jej srebrzyste łuski do niedawna stanowiły podstawowy surowiec do pozyskiwania guainy (tzw. essence d'Orient, używanej), służącej do wyrobu sztucznych pereł oraz masy perłowej. Jak duże były to odłowy nich świadczy fakt że na pozyskanie 1 kg. guainy musiano przerobić około 4t. uklei. Przez kilka lat populacja tej ryby zanikała dość gwałtownie, jednak na szczęście w ostatnich czasach obserwuje się coraz liczniejsze ławice, co oznacza że populacja się rozrasta.

Tarło uklei przypada na kwiecień i trwa do czerwca. Na swoje tarliska wybiera wody w strefie przybrzeżnej rzek i jezior, na znacznie płytkich odcinkach. Podłoże na którym samica składa ikrę charakteryzuje dno kamieniste, porośnięte drobną roślinnością. Samica w okresie tarła jest widocznie zaokrąglona, natomiast ciało samca na czas godów pokrywa się wysypką tarłową. Nie jest to jednorazowe tarło. Samica trze się kilkakrotnie, mniej więcej w cyklach 10 - 14 dniowych i w sumie potrafi złożyć od 3 000 do 10 000 tysięcy jajeczek. Przytwierdza je bezpośrednio do kamienistego podłoża lub przykleja do podwodnych roślin. Mniej więcej po tygodniu z jaj zaczynają wykluwać się larwy. Ukleja żyje od 3 do 6 lat, przy czy dojrzałość płciową osiąga pomiędzy 2 a 3 rokiem życia. Młode w pierwszym roku życia osiągają do 5 cm długości.

Ukleja ze względu na swą budowę jest idealnym żywczykiem na sandacza. Ma wydłużone, bocznie spłaszczone ciało. bardzo niski, prawie płaski grzbiet. Srebrzyście ubarwione ciało jest pokryte słabo osadzoną w skórze, delikatną łuską. Grzbiet uklei jest nieco ciemniejszy i ma barwę szarawozieloną lub szarawoniebieską, połyskujące srebrzystobiałe boki i biały brzuch. Płetwy grzbietowa i ogonowa są koloru szarego a u nasady przechodzą w barwę żółtawą. Pozostałe płetwy są jasnożółte, przy czym w płetwie odbytowej wyraźnie zarysowane jest od 18 do 23 promieni. Cechą charakterystyczną tej ryby są stosunkowo duże oczy i niewielki otwór gębowy.
 

Wymiar ochronny brak
Okres ochronny brak

             jurcys (Jurek Borus)