SIELAWA

Sielawa występuje w jeziorach z zlewni morza Bałtyckiego od Danii do Finlandii oraz w dorzeczu górnej Wołgi, a także w Anglii, Szkocji i w jeziorze Waginer w Bawarii. W Zatoce Fińskiej tworzy formę półwędrowną. W Polsce licznie występuje w czystych, głębokich i chłodnych jeziorach o twardym dnie ( sielawowych ). Znajdują się one na północy kraju.



Wymiar ochronny do 18 cm
Okres ochronny - brak
 

Nazwa łacińska - Coregonus albula




Domena eukarioty
Królestwo zwierzęta
Typ Strunowce
Podtyp Kręgowce
Gromada Kostnoszkieletowe
Podgromada Promieniopłetwe
Rząd łososiokształtne
Rodzina łososiowate
Rodzaj Coregonus
Gatunek sielawa

Ciekawostką jest fakt, iż w średniowieczu występowała także w jeziorze Wigry. Wykazuje bardzo dużą wrażliwość na zawartość tlenu w wodzie. Często przemieszcza się w jeziorach szukając miejsc najlepiej natlenionych. Jest rybą zimnolubną, co nie dziwi z racji przynależności do rodziny ryb łososiowatych. O tej przynależności świadczy występowanie u niej płetwy tłuszczowej. W niektórych opracowaniach sielawę zalicza się do odrębnej rodziny ryb siejowatych ( Coregonidae ). Siejowate to bardzo różnorodna i duża grupa ryb, której systematyka nie jest całkowicie jasna.

Ciało sielawy ma kształt smukły, wrzecionowaty podobny do śledzia. Jest ono bocznie spłaszczone z małą głową i spiczastym pyskiem. Taka budowa ciała sielawy sprawia, iż jest ono dobrze przystosowane do ruchliwego trybu życia tej ryby. Jej grzbiet ma barwę od brązowego przez ciemnoszary do niebieskawego i zielonkawego o odcieniach zależnych od koloru wody. Boki i brzuch sielawy są srebrzystobiałe. Jej płetwy mają ciemną krawędź. Sielawa ma duże oczy. Jej otwór gębowy jest natomiast mały, wąsko wycięty, sięga zaledwie do przedniej krawędzi oka i jest ułożony skośno - górnie. Szczęka dolna jest u sielawy lekko wysunięta do przodu. Na pierwszym łuku skrzelowym występuje od 36 do 52 wyrostków filtracyjnych.
 

Sielawa osiąga długość od 30 do 45 cm ( jezioro Ładoga ) przy wadze ok. 1 kg. Żyje stosunkowo krótko, rzadko osiągając wiek 5 lat. Bytuje w ławicach przebywając w ciągu dnia na głębokości do 30 m ( w pelagialu ) zaś nocą podpływa pod powierzchnię wody tam znajdując w tym czasie pożywienie. Jej pokarmem jest zooplankton skorupiakowy ( wioślarki i widłonogi ), odcedzany od wody za pomocą wyrostków filtracyjnych znajdujących się w skrzelach. Żeruje przez cały rok.

Dojrzałość płciową sielawa osiąga w wieku 2 do 3 lat. Tarło sielawy odbywa się w okresie od listopada do grudnia. Optymalna temperatura wody jakiej sielawa potrzebuje do tarła to poniżej 6ºC. Tarliskami sielawy są piaszczyste, żwirowe lub pokryte roślinnością denną płycizny jezior sięgające od 2 do maksymalnie 10 m. Samica składa ikrę w ilości od 2000 do 20000 jajeczek. Ikrę samica składa zawsze po zapadnięciu zmroku. Rozwój zarodkowy trwa bardzo długo bo aż 5 miesięcy. Przeżywalność zarodków jest nie wielka. Padają one łupem grzybów, skorupiaków, okoni i jazgarzy. Często też straty zarodków sięgają nawet 100 %, na co duży wpływ ma deficyt tlenowy występujący w jeziorach pod koniec zimy. Narybek początkowo przebywa tuż pod powierzchnią wody.
 

Sielawa nie jest rybą wędkarską. Jej złowienie na wędkę to czysty przypadek i rzadkość.

                marfish (Marek Malman)